Welkom bij mijn eerste blog. Mijn streven is om regelmatig een blog te schrijven over voornamelijk de “avonturen” die wij met de honden mee maken. Deze eerste blog is eigenlijk het verhaal van Diego, hoe hij bij ons is gekomen en wat wij allemaal met hem gedaan hebben, een stukje geschiedenis dus.

Zoals in het welkoms woord al is gezegd, wij hebben twee rottweilers, Diego en Daisy.

Diego en Daisy zijn nestgenoten zoals dat met een mooi woord heet. Wij hebben Diego in oktober van 2010 in ons huishouden binnen gehaald en Daisy is in mei 2014 bij ons ingetrokken.

Beiden komen uit een Frans asiel waarbij wij niet weten waar ze vandaan komen of wat zij hebben mee gemaakt. Op de leeftijd van drie maanden zijn ze in een opvang in België terecht gekomen en daarna dus bij “echte” gezinnen.

Wij hadden zelf twee keer per jaar contact met de eigenaren van Daisy, zodoende dat de honden elkaar dus ook één of twee keer peer jaar ontmoetten. Dit was altijd super gezellig en dat ging heel goed. Daarom kwam het ook dat wij niet heel lang hebben getwijfeld toen ons het verzoek werd gedaan om Daisy in huis te nemen, omdat de gezinsomstandigheden bij haar thuis zo drastisch waren verandert, dat zij daar niet meer kon blijven.

Doordat beide honden een onbekend verleden bij zich dragen en wij dus niet wisten wat er met hen gebeurt was, zijn wij in eerste instantie uitgegaan van “nomale” honden. Binnen twee maanden waren wij met Diego druk aan het trainen in de jonge honden groep van de plaatselijke Rottweiler vereniging. Toen had Diego al moeite met stress, veranderingen en opwinding. Daardoor ook met andere honden en vreemde mensen. Dit hadden wij in eerste instantie helemaal niet in de gaten. Wij vonden het wel leuk dat Diego feilloos door had dat wij op zaterdagmorgen naar de training gingen en dat Diego zich daar klaar voor maakte en alvast opgewonden werd. Uiteindelijk werd het trainen toch wat lastig, uit de buurt blijven van andere honden, grotere afstanden aannemen, niet naast reutjes staan (teefjes ging wel) en de instructeur in de hand bijten op het moment dat wij de oefening “vooruit” gingen oefenen.

Na twee cursussen zijn wij hier dus maar mee gestopt. Inmiddels hadden wij door dat wij een klein probleem hadden. Diego kon dus niet mee met de uitlaatservice. Dat is wat wij eigenlijk van te voren bedacht hadden toen wij Diego in huis namen. Hiervoor werd “opa” ingeschakeld en mocht regelmatig oppassen. Dat gaf geen problemen want volgens Diego vielen “opa en oma” niet in de categorie vreemde mensen.

Na enig zoeken op internet, kwamen wij bij een gedragstherapeut terecht in Amsterdam. Deze heeft zich vooral met ons (de mensen) bezig gehouden. De “waarom” vraag kwam veelvuldig terug in de gesprekken. Waarom moet Diego in de cursus veertig passen vooruit, opzij en met zijn kop omhoog lopen? Doet dat niet zeer aan zijn nek uiteindelijk? Waarom laat je Diego een half uur achter een bal aan rennen voordat jij naar het werk gaat Omdat Diego dan moe is? Nee Diego krijgt er alleen maar een mega conditie van. Waarom loop jij niet de kant uit die Diego wil met uitlaten. Diego moet toch zijn behoefte doen? Zonder hem had jij toch niet naar buiten gegaan? Al deze vragen gaven ons flinke stof tot nadenken. wij zijn onmiddellijk gestopt met balletje gooien. Diego heeft drie dagen aan een stuk geslapen. Wij hadden geen idee wat er gebeurde, het (stress-) volle glas werd leeg gegooid.

Met deze gedragstherapeute zijn we uiteindelijk t-touch oefeningen gaan doen (die gaven nog wel wat stress) Daarna zijn wij onder begeleiding van haar gaan speuren. Diego mocht mij zoeken en na een tijdje kon Diego sporen lopen die één week of zelfs twee oud waren. Altijd was Diego daarna drie dagen moe en voldaan en veel minder agressief naar mensen en honden.

Toch was dit niet ons eindpunt qua gedrag. Na veel op internet zoeken vonden wij uiteindelijk de “Roedelmethode” en, heel fijn, een instructeur gevestigd in Almere. Dit is een methode die uitgaat van het opvoeden van de hond op natuurlijke wijze. Dus geen truukjes leren met snoepjes of belonen met snoepjes. Een goede band opbouwen d.m.v geur overdacht en wederzijds respect en vooral leren om samen te werken. Wij zijn hier in Almere gestart maar vlak daarna scheurde Diego een kruisband van zijn achterpoot af. Tijdens de revalidatie daarvan, moest de meniscus eruit en drie maanden later ging de kruisband in zijn andere achterpoot ook stuk. Uiteindelijk onderging Diego drie pittige operaties in een half jaar tijd. Dat is ook niet in het voordeel van de socialisatie van een hond kan ik je vertellen. Gelukkig konden we in het jaar erna in België terecht bij de grondlegger van de Roedelmethode en daar hebben wij goede stappen kunnen maken samen. Het is hard werken met z’n allen en wij zijn er nog steeds niet, de vraag is dan, waar wil je zijn dan? Wij denken dat het “opvoeden” van een hond nooit stopt en zijn hele leven lang doorgaat. Zeker als je samen een gezellig leven wilt hebben.

Inmiddels heb ik mij meer en meer in hondengedrag verdiept en hierdoor lukte het ons steeds meer om op onze hond te letten, om daadwerkelijk te kijken, wat Diego allemaal aangeeft. Wij hebben samen en ik individueel, verschillende workshops en cursussen gevolgd. Ondertussen “roedelen” wij verder en daardoor zijn wij ook bij “Honden op het Spoor” terecht gekomen. Inmiddels zijn wij al twee jaar met Diego bezig met Zweetwerk. Zweetwerk is het opsporen, aan de hand van verloren bloed en zweet, van aangeschoten wild. Inmiddels vallen wij onder de ‘ervaren gevorderden’ en werken wij om de drie weken een ‘spoor’ af, gewoon omdat het samenwerken met je hond leuk is!

In mei 2014 is Daisy bij ons komen wonen. Zoals gezegd de nestgenoot van Diego, een volle zus. Wat wij nooit geweten hebben is dat 2 nestgenoten samen in één huishouden meer problemen kan geven dan men denkt. Dus daar waar wij dachten dat Diego en Daisy lekker samen aan het spelen waren, was er al een onderlinge strijd gaande, waar wij dus niets mee gedaan hebben. Wij hebben Diego en Daisy laten aanmodderen en zelf beslissingen laten nemen. Met als gevolg dat dit op een mooie dag in juli, eindigde in een mega gevecht tussen broer en zus. Ik was alleen thuis en had nog nooit twee vechtende honden gezien. Diego en Daisy rolden door de hele huiskamer, waarbij ik ervan overtuigd was dat zij elkaar zouden vermoorden.

De buurvrouw, die mij hoorde gillen, heeft mij uiteindelijk gered. Zij heeft aangebeld en bij de tweede keer had ik twee blije hondjes bij de voordeur staan. De honden van elkaar gescheiden en eerst zelf naar de EHBO (gewond aan mijn vinger) Vervolgens door naar de dierenarts. Diego kon gelijk onder narcose want hij had in zijn hele nek kleine en grotere gaten zitten en men was bang dat zijn luchtpijp geraakt was. Dat bleek gelukkig niet zo, maar Diego heeft wel één week een drain in zijn nek gehad omdat zijn wonden moesten genezen. Daisy had maar drie oppervlakkige gaatjes, dus dat viel mee. Maar de sfeer was om te snijden en Daisy gromde al weer heel lelijk naar een nog behoorlijk suffe Diego die avond. Daisy hebben we voor twee weken bij haar vorige eigenaar ondergebracht, om allemaal even op adem te komen. Ook om te bekijken wat wij nu verder wilden.

Na overleg met onze coach in de Ardennen, hebben wij besloten om “ervoor te gaan’…oftewel, Daisy blijft en wij gaan hard werken aan een oplossing. Dat was niet zo gemakkelijk. Wij hebben een grote, ruime puppy-ren aangeschaft en in de huiskamer neergezet, zo dat de ren niet in het directe zicht van Diego zijn slaapplek stond. Na heel wat ups en downs, deuren open en vooral dicht doen, deurkrukken omdraaien, plannen maken om Diego en Daisy apart uit te laten, oplossingen bedenken en out of the box proberen te denken. Zijn wij nu, na driekwart jaar zo ver dat wij denken dat “het goed gaat komen”. Niet nu al, het kan nog lang of kort duren, maar de sfeer tussen de honden is beter. Diego en Daisy weten inmiddels dat zij niets hoeven te “regelen” in huis, maar dat wij dat doen (dat is een proces wat overigens nooit stopt, wij zijn hier 24/7 mee bezig) Wij zijn in een bepaald ritme gekomen en na vele verdrietige momenten, zitten wij nog steeds op het spoor om “er nog steeds voor te gaan”. Waarom al deze maatregelen? Omdat Diego en Daisy onder geen beding nog een keer mogen vechten. Dan is de relatie weer helemaal kapot en het vertrouwen in elkaar en in ons weer volledig weg, en dát willen wij onder geen beding.

Daisy doet inmiddels met Jeroen ook aan zweetwerk en kan daar ook goed haar ei in kwijt. De puppy-ren is een soort grote mand voor haar, met een lekker bedje erin en een eigen drink- en eet plek.

Op dit moment zijn wij aan het oefenen met samen wandelen, aan een lange lijn en met feestneuzen op (muilkorven) Hierbij laten Diego en Daisy elkaar redelijk met rust. Wij zijn er nog niet, maar ook wij moeten gewoon werken (wij werken beide onregelmatig, i.p.v vroeger tegelijkertijd, wij werken nu contra-diensten, dus zien elkaar niet zo heel veel) Dagelijks oefenen lukt gewoon niet, tijd en geduld is wat wij nodig hebben.

Ik ben ervan overtuigd dat je de hond “krijgt” die je toekomt en in dit geval hebben wij veel geleerd van beide honden. Door Diego en Daisy is mijn interesse voor honden en gedrag van hond en mens zo groot geworden, dat ik er een opleiding in ga volgen en ik hoop er  in de toekomst, (deels) mijn werk van te kunnen maken.

De volgende verhalen gaan echt over de honden en wat wij allemaal met hen doen, echter een stukje achtergrondinformatie is hiervoor wel van belang, vandaar deze blog over hoe het begon.

Logo Dogs Understood Regis

 

 

 

6 Thoughts to “Diëgo en Daisy, hoe het begon….”

  1. Mooi beschreven en ja, hard werken is en blijft het maar het gaat goed komen!

    1. Inderdaad Marjan, en dan denk ik maar, je krijgt de hond die je toekomt. Door onze honden ga ik mezelf nu verder ontwikkelen en honden en mensen hiermee helpen. Mooi toch?!

  2. Irene Pullens

    Wat ontzettend goed dat jullie het zo aanpakken en er samen met de honden voor gaan! Ik ben heel benieuwd naar de resultaten.

    1. Dank je wel Irene. Blijf vooral facebook, twitter en de site volgen, daar zal ik alles blijven bijhouden.

  3. Karin

    1 ding na je verhaal: respect ! Zelf heb ik het met 2 herplaatsers meegemaakt. Gelukkig is dat gedeelte nu stabiel. Nu de omgang met andere honden nog….Het is zo hard werken, opletten, oefenen, lezen. En af en toe zakt de moed je in de schoenen. En niet iedereen snapt het, dus dan loop je weer met ‘die agressieve hond’. Het is inmiddels ‘een way of life’ en altijd opletten. Heel veel succes met alle studies. Heel veel mensen zouden de pijp al aan maarten hebben gegeven.

    1. Dank je wel Karin, ook voor het respect! Ja het is hard werken en out of the box denken, maar we hebben het er voor over..hopen dat de massages onze honden ook nog gaan helpen en daarnaast natuurlijk vele andere honden!

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.