Een nieuw jaar…2016 wat zal ons dat allemaal gaan brengen? Weet je, ik ga het wel zien. Afgelopen jaar is ook zeker niet verlopen zoals we hadden gehoopt en gedacht. Er zijn heel veel goede dingen gebeurt, echt wel. Ik zit vol in de opleidingen die “iets met honden” inhouden en ik vind het geweldig om dit te doen. Het kost me veel tijd en energie, maar dat (de energie) krijg ik er ook zeker weer van terug. Ons bedrijfje Dogsunderstood begint langzaamaan te lopen en vanaf februari, als de massage basiscursus erop zit, kan ik echt aan de slag hiermee. Ondertussen hebben we veel leuke plannen voor 2016 en ook vooral om deze samen te gaan doen.
Maar de “oorzaak” van mijn grootse toekomst plannen, onze mooie, grote, lieve Rottweiler vriend, Diego, is ons op 11 september 2015 ontvallen. Totaal onverwacht en totaal zo niet eerlijk……we hebben hier nog steeds heel veel verdriet van want hij laat een grote leegte achter.
Het begon op 10 september 2015, onze 7e trouwdag. We hadden heerlijk ontbijt geleverd gekregen, cadeautjes aan tafel uitgepakt en toen waren de honden aan de beurt. Diego wilde niet eten. Onze grote vent, niet eten? Dat kan niet. We hebben nog een ander smaakje vlees geprobeerd, tja je weet het niet, het kan zomaar niet meer goed zijn of gewoon niet lekker…maar ook dat wilde hij niet eten. Grote zorgen gelijk, want hij was al een paar dagen niet topfit. Beetje lamlendig. Ik gaf de nieuwe Bach druppels nog “de schuld” want daar waren we mee begonnen om de angst voor onweer wat de kop in te drukken. Maar toch maar even de dierenarts gebeld en we konden om 15:00 uur langs komen die dag. Geheel voorbereid, geestelijk, want Diego liet niet zomaar bloed prikken, dat moest onder narcose.
Zo gezegd zo gedaan. Hij heeft 4 spuiten met narcosemiddel gehad, want hij wilde niet gaan slapen. Hij vocht als een leeuw tegen het in slaap vallen en achteraf misschien wel te verklaren. Dus de dokter prikt bloed, laat dat gelijk onderzoeken en luistert ook naar zijn hart. Die hoort hij niet, dat is raar…hij ademde duidelijk wel, hij hijgde zelfs in zijn slaap. Toevallig was de meneer die echo’s maakt ook in het gebouw dus die is gelijk gevraagd om even naar Diego zijn hart te kijken, via een echo. Dat was een beetje schrikken. Die zei (wel een vertekend beeld door de narcose en omdat hij op zijn “verkeerde” zij lag) dat het hart van Diego niet goed pompte. Van wat wij er van begrepen moet het voor 35% knijpen/pompen en dat was maar 20%…maar…geen paniek, er zijn tegenwoordig goede medicijnen voor en daar kan hij dan nog wel een tijd mee leven. Dus Diego weer wakker gemaakt. Dat duurde natuurlijk ook vreselijk lang door al die rotzooi in zijn lijf. Om 20:00 uur ’s avonds was hij weer thuis. Intussen had ik Daisy uitgelaten en eten geven en de katten verzorgd. Diego heeft een paar uur midden in de huiskamer liggen slapen. Ineens stond hij op en ging aan de wandel. Dus ik dacht dat hij naar buiten moest, zou zomaar kunnen natuurlijk, dus wij naar buiten. Maar voor de deur geen stap meer verder willen doen. Dus na 5 minuten Jeroen er maar bij geroepen en hem samen naar binnen gebracht. Daar heb ik hem op de slaapkamer gehouden en ik ben bij hem gebleven zodat Daisy los in de huiskamer kon en hij nog wat kon slapen…maar hij ging niet meer liggen. We zijn naar bed gegaan, zo van, als we alle rituelen hebben gehad en alles donker is dan gaat hij wel slapen. Niets van dat alles. Hij stond, liep en bleef maar hijgen. Na 20 minuten dit aanhoren en besloten dat wat het ook is, het is niet goed voor zijn hart om zo hard te blijven hijgen. Toch maar even de DA gebeld. Ja hoor, kom maar langs. Dus om 23:30 uur stonden wij weer bij de DA op stoep…We hadden Daisy ook maar mee genomen daarheen. Diego uit de auto gelaten in de hoop op een plas ofzo, maar hij bleef maar lopen en hijgen. De dierenarts kwam en heeft geprobeerd zijn hart/longen te beluisteren. Dat liet hij “gewoon” toe, zo ziek was hij al. Zij constateerde vocht achter zijn longen dus een plasprik gegeven en de mededeling, als hij binnen 20 minuten gaat plassen dan moet hij ook voor vochtafdrijving elke dag een pilletje. Geen probleem, kan er ook wel bij, bij de hartpillen die we vanmiddag hebben gehad. Dus Jeroen naar buiten met Diego en ja hoor, een lange en grote plas. Maar toen wilde hij niet meer naar binnen. Hij bleef bij de auto zitten. Jeroen ging mij bellen (ik was nog binnen) en de DA en ik zijn naar buiten gegaan. Diego zat nog wel te hijgen maar het leek iets beter te gaan. En Daisy ging tekeer in de auto…Maar hij bleef zitten. Dus ik geprobeerd hem in “de benen” te krijgen. Dat lukte en toen vroeg de DA, wordt zijn tong blauw? Dus wij met de lampjes op onze telefoons proberen te kijken, maar we zagen het niet goed. Maar hij liep dus ik heb hem maar richting de voordeur genomen om hem naar binnen te helpen. Ik liep met hem omhoog (een soort kluft naar de voordeur toe) en ik zag dat zijn tong duidelijk blauw/zwart werd. Ik riep dat naar de DA en ben voor hem gaan lopen richting de deur. En vlakbij de voordeur zwabbert hij met zijn poten en stort zo op het beton neer. Ik heb (blijkbaar) zijn kop opgevangen want die had ik in mijn handen en ik zat op mijn knieën. En hij was dood….hij deed helemaal niets meer. Het was gelijk zo definitief. Jeroen voelde aan zijn oogbollen en heeft nog even getwijfeld om te gaan reanimeren, maar toch maar niet gedaan. Het is bij mij niet in me op gekomen (fijne hulpverlener ben ik)…Ik heb zitten schreeuwen, janken, roepen, nee, nee, nee, wat doe je nu, nee, nee, nee…Jeroen en de DA hebben de brancard gehaald en we hebben hem samen naar binnen gedragen en op de tafel neergelegd. De DA heeft zijn hart nog gecheckt, maar hij was echt overleden. Wat vreselijk onwerkelijk was dat zeg. Jeroen heeft Daisy nog even uit de auto gehaald en haar bij hem gelaten. Ze heeft hem 2 korte likjes op zijn kop gegeven en dook toen weg. Oké prima, waarschijnlijk heeft zij het al geweten/gevoeld. Op 11 september 2015, rond 01:00 uur is Diego overleden aan acuut hartfalen. 5,5 jaar en 5 jaar onze grote vriend, steun en toeverlaat, leermeester en grote liefde geweest.
We zijn naar huis gegaan en hadden afgesproken dat hij naar het crematorium in Naarden gebracht zou worden en daar wilden we die dag nog afscheid nemen van hem. We hebben 4 uur op bed gelegen, ja want slapen kun je het niet noemen. Om 7 uur er weer uit en als eerste (schoon) vader Henk gebeld. Daarna een bericht op facebook gezet en wat heel veel lieve en mooie reacties hebben we daarop gekregen. Mijn zusje hing gelijk aan de lijn en even later mijn moeder. Zo ging dat de eerste uren door. We zaten te wachten op bericht van het uitvaartcentrum en dat kwam maar niet. Onze vrienden en (schoon) vader wilden ook nog afscheid nemen en zijn naar ons toe gekomen. Om 13:00 uur ben ik gaan bellen en om 15:00 uur mochten we naar Naarden komen om hem nog één keer te zien.
Hij lag er heel vredig bij in een grote bak. Zijn ogen wilden niet dicht blijven en stonden open. Het was net of hij sliep met zijn ogen open. We hebben hem geknuffeld en gekust en rozen bij hem gelegd. De mensen daar zijn heel lief en we hebben alle aandacht gekregen. Uiteindelijk is hij maandags gecremeerd en hebben we donderdags zijn as op kunnen halen. We hebben mooie as-hangers uitgezocht en die zijn gevuld door het crematorium. Hij is nu weer thuis en staat op zijn eigen plekje in de huiskamer, in zijn bak. Een week of wat later wilde ik zijn kleed wassen omdat “het wel tijd was”, maar eenmaal bij de wasmachine heb ik 10 minuten staan janken met het kleed in mijn armen. Jeroen zei heel droog ‘je hoeft ‘m niet te wassen’…nee en dat heb ik dus ook niet gedaan.
Het zijn bizar rare weken geweest. Ik had een concentratievermogen van 0,0 en het huilen stond me nader dan het lachen. Na een week of 6 begon ik een beetje bij te trekken. Ondertussen waren de opleidingen van Gedragstherapie en massage begonnen en ik móest me wel gaan concentreren en dat ging heel erg moeilijk. Dus veel lezen en veel doen (masseren). Tegelijkertijd heeft Daisy de tijd van haar leven. Broer en zus waren de laatste 1,5 jaar geen vrienden meer. Na 11 september kon Daisy gewoon “los” in huis lopen, alle aandacht krijgen en ze hoefde geen strijd meer te voeren over wat dan ook. Diego aansturen vanuit haar ren was ook verleden tijd. Daisy is een hele leuke en lieve hond geworden. Met natuurlijk haar eigen streken en rugzakje, maar met een leven vol vrijheid.
Misschien heeft het zo moeten zijn, misschien was het pure pech. We weten het niet en zullen het niet weten. Wat we wel weten is dat we Diego nooit maar dan ook nooit zullen vergeten, hij is voor altijd in ons hart en hangt om onze nek. Hij heeft me gebracht tot waar ik nu ben en hopelijk veel verder.
Lieve Diego we missen je vreselijk en ik zit nog regelmatig hard te huilen om je, tot in de hemel lieve schat!!!
