Ardennen

Wij zijn met zijn vieren een lang weekend naar de Ardennen geweest. Het was wat warm die vrijdag, niet alleen de warmte maar ook al de bijkomende zaken gaven toch weer stress bij beide honden.

Natuurlijk de spanning die wij overbrengen als wij aan het inpakken zijn, de spullen bij elkaar zoeken, de etensbakken in tassen doen en meer van die handelingen die niet in het dagelijkse plaatje thuis horen. Rond 12:30 uur zaten we allemaal in de bus om weg te rijden. Diego houdt niet zo van autorijden, nooit gedaan, gaat Diego ook niet leuk vinden. Diego ligt met zijn kont in de rijrichting en ligt nagenoeg de gehele weg te hijgen. We hebben van alles geprobeerd in het verleden. De honden hebben beiden een mooie eigen bench, groot genoeg voor een Rottweiler. We spuiten wat feromonen uit een potje in de bus, hebben kleden over de bench gehangen, zetten gezellig muziek op. Ik heb Diego geprobeerd er van te overtuigen dat met zijn neus in de rijrichting liggen, mogelijk prettiger is. Het helpt allemaal niets. Ja, mogelijk de feromonen, maar dat weten we niet zeker. Altijd spannend en stress dus zo een autorit. Daisy heeft daar geen last van, zij had het deze keer wel warm, ondanks de airco in de bus maar zij gaat uiteindelijk plat op haar buik liggen en vindt het wel prima.

Het was kennelijk vakantie-uittocht, het was druk op de weg naar de Ardennen. Na twee uurtjes rijden toch maar even gestopt om de Diego en Daisy de benen te laten strekken. Dat vonden ze wel fijn, maar zij gaan dan toch wel snel de bus weer in, bang dat we ze vergeten ofzo. Wat we natuurlijk nooit zullen doen, maar ja dat weet je als hond zijnde natuurlijk maar nooit  😉

We hadden een groot huis gehuurd, voor zes personen, dus ruimte zat voor ons en de honden. Wat we dan eerst doen is de huiskamer verbouwen, want Daisy haar ren moet daar staan. De tafels en stoelen aan de kant, snel de ren (speciaal voor de vakantie, de thuisren staat gewoon thuis nog op) in elkaar gezet zodat de honden uit de bus konden. Door de warmte bleven zij maar hijgen. Het was ook nog steeds erg warm, thuis hebben wij airco dus warmte in huis zijn wij allemaal niet zo aan gewent. Maar toch, de spanning en stress, daar komen zij dan ook niet zomaar vanaf. Dus eerst alles naar binnen, wat drinken, tv aan (de Tour de France reed) en in de rust. De rest van de middag en avond hebben we rustig aan gedaan en toen Diego en Daisy eenmaal sliepen, hebben we heel stil gezeten op de bank.

De twee dagen daarna zijn we druk geweest met het Zweetwerk en het Roedelen. Het was een combinatie weekend georganiseerd door Honden op het Spoor en De Roedel. Jeroen en ik doen beiden zweetwerk, beide met één van de honden. Onze beide groepen kwamen in dit weekend samen, wat erg leuk was om te zien. Het bleek toch maar weer dat deze groep mensen op een andere manier met hun honden omgaan dan de ‘gemiddelde’ mens. Volop respect voor elkaar, constant bij elkaar checken of de honden het nog wel aan kunnen en of ze het nog wel leuk vinden. Een groot gedeelte van de groep sliep in de Bed & Breakfast van Chez Maranoa, daar werd ook verzameld, gegeten en de theorie gegeven. De honden mogen daar allemaal los door elkaar lopen, zoals jullie begrijpen, is dat voor ons niet te doen. Maar ook daar, als het niet gaat tussen de honden, wat natuurlijk heel goed kan, wordt dat gerespecteerd en wordt er een oplossing gezocht. Dit geeft mij altijd veel rust, een dergelijke veilige groep om mee samen te werken.

De eerste dag hebben al de honden een mooi zweetwerkspoor uitgelopen met het doel: samenwerken. Onze Roedelcoach Arjen kon nu eindelijk zien hoe al zijn Roedelkinderen het op het spoor deden. Arjen leest bijna wekelijks hoe goed we het allemaal in Nederland op de sporen doen. Echter met eigen ogen had Arjen deze honden nog niet gezien.

Het heeft hem heel wat kippenvel en tranen bezorgd. En wij vonden dat het gewoon erg lekker ging. Maar dan moeten we ons wel bedenken dat onze twee honden al anderhalve dag in de stress hadden gezeten door de reis en het vreemde huis. En dan toch een super goed spoor lopen! Petje af voor onze honden Diego en Daisy. Ze blijken dus veel vertrouwen in ons te hebben en geweldig met ons samenwerken. Na een flinke bak water, gingen zij toch uiteindelijk in de rust.

En we zouden met de hele groep uiteten gaan in het plaatsje Vielsalm. Tja, hoe gaan we dat doen dan? Ik vind zelf dat ik het niet kan maken naar de honden toe om ze in een vreemd huis alleen achter te laten omdat wij zonodig uit eten moeten. Meenemen het restaurant in was ook geen optie. Gelukkig was het restaurant gelegen in een rustige straat waar volop schaduw was. Dus de beslissing genomen om mee te gaan en even te kijken hoe de situatie daar zou zijn. De bus kon mooi voor de deur worden geparkeerd en we hadden constant zicht op de bus. Het kampeer tafeltje werd als klep-openhouder gebruikt zodat er voldoende frisse lucht binnen kwam, maar de honden geen last hadden van voorbij lopende mensen. We hebben de ramen ook open gezet en geloof me, zij hadden het een stuk koeler dan wij in het restaurant. Jeroen is elk half uur even wezen kijken en voelen of het niet te warm was in de bus. De honden waren moe dus ze lagen lekker te slapen, veilig en wel op hun eigen plekje.

De nacht was er een met hindernissen. Ook in de Ardennen kan het spoken qua weer en dat deed het ook. Om half drie om precies te zijn. Het regende heel erg hard en er was onweer op komst. Daisy heeft dat feilloos door, dik voordat het onweer bij ons is. Zij raakt dan volledig in paniek. Dit hebben wij thuis al een paar keer meegemaakt en als zij dan in haar ren zit dan verplaatst zij dat hele ding om maar weg te komen van de enge dingen. Ik werd er wakker van, want het gaat ook gepaard met een hoop gepiep. Dus Daisy los en die verdween onder tafel. Ja, daar zit je dan, middenin de nacht, op vakantie met een bange hond, op de bank, met nog een leuke dag voor de boeg. Half uurtje later vertelde de buien-app mij dat het over zou zijn. Dus Daisy weer in de ren en ik weer naar bed. Ik lag nog geen drie minuten en er kwam toch een flits-klap onweer! Verschrikkelijk hard en recht boven het huis. Zelfs Jeroen werd er wakker van (en dat wil wat zeggen). Beide honden in de paniek. Dus Jeroen naar Daisy gegaan en zij verdween weer onder tafel. Diego kroop half onder bed bij mij in de slaapkamer. Weer een half uur laten konden wij allemaal onze slaap voortzetten. Een iets mindere start van de dag.

Om 10 uur zijn we weer bij Chez aangeschoven voor een nieuwe dag met koffie en zelfgemaakte taart van Anneke. Diego en Daisy bleven in de bus, het tafeltje fungeerde weer als klep-openhouder, want binnen bij de anderen was geen optie. Gelukkig was het die dag al een stuk minder warm dus het was goed te doen in de bus. We hebben delen van de filmpjes van de dag ervoor bekeken. We hadden namelijk allemaal het spoor gelopen met een camera op ons hoofd zodoende dat we daar beeld van hadden. We hebben een deel van de beelden bekeken en voorzien van reflectie zodat één ieder er weer van kon leren. Natuurlijk ook met ‘commentaar’ van Arjen. Tussendoor hebben we in de tuin wat leuke oefeningen gedaan met onze honden. Om de beurt met tennisballen een testje doen. Dit zal ik niet helemaal uit leggen, maar geloof mij, honden kunnen tellen en het alfabet herkennen.

Na de lunch hebben wij een pittige les observatie van honden gedaan, wat voor mij betekende dat ik snak naar meer informatie van deze orde. Als de agenda het toelaat ga ik volgend voorjaar zeker de Leergang bij de Roedel volgen.

En natuurlijk hebben wij nog met z’n allen op lijn gelopen met wat oefeningen en opdrachten tussendoor. Dit was de piek qua spanning voor Diego maar ook voor Daisy. Daisy houdt namelijk constant mij en Diego in de gaten en er zat nu een behoorlijke afstand tussen. Daisy moest dus op Jeroen letten en dat kostte haar best moeite. Daisy is er thuis ook meester in om Diego aan te sturen en dat lukte nu niet. Diego en ik liepen naast de twee Finse Lappen broertjes, zij zijn er weer meester in om met zijn tweeën andere honden te bespelen. Dat lukte bij Diego, met een paar uitvallen hun kant op als gevolg. Dat nemen we maar even voor lief dan. De emmer van Diego zat toch al vol. Dat hadden we wel voorzien dus eenmaal in het huisje terug, nog nagenietend van deze twee leerzame dagen, vielen de honden al snel in slaap. De laatste nacht hebben we allemaal goed geslapen. En de honden hebben nog twee dagen geslapen nadat we weer thuis waren. Dit laten we dan ook zeker gebeuren, hoofdjes leeg maken, alles verwerken en ervaringen in de rugzak opslaan.

Het was een geweldig weekend, vooral voor ons, maar zonder Diego en Daisy hadden we dit niet kunnen doen. Het blijft altijd een keuze of we dit soort dingen willen doen, omdat we weten hoeveel stress het oplevert bij de honden. Doorgaans proberen we stress te vermijden en dat lukt ons aardig. Diego en Daisy gaan niet overal mee naartoe, eigenlijk gaan ze nagenoeg nooit mee. Altijd zorgen we dat er één van ons op tijd thuis is en dat zij niet te lang alleen zijn. We proberen er voor te zorgen dat we hen uitlaten op de tijden dat we bekenden tegenkomen waar niet naar uitgevallen hoeft te worden, of op tijden dat er niemand buiten loopt. We proberen de omgeving te managen, zodat de honden zo weinig mogelijk stress zullen hebben. Het is en blijft hard werken. Het zit ondertussen aardig in ons systeem, maar je moet toch altijd wel scherp blijven.

Laatst liep ik relaxt met Diego door de straat en geen hond in de omgeving te zien. Even later hoor ik gegrom en gedoe achter mij en probeert Diego half uit te vallen naar de voordeur van een woning. Of Diego zag een hondje binnen achter die deur, of hij zag zichzelf in het raam ernaast?  Ik weet het niet, maar het blijkt maar weer dat ik altijd stevig in mijn schoenen moet blijven staan, ook voor zaken die ik niet zie of juíst voor zaken die ik niet zie?!